Վերադարձ արմատներին

Բոլոր սրբությունները մոռացվել են... Եվ ի՞նչ է լինելու հետո, միթե՞ պիտի արև ծագի այս համատարած խավարում: Միթե՞ մենք մի օր պիտի դուրս գանք ընդդեմ ոսոխի, առաջնապես արյունակից ոսոխի, որը թեպետ կրում է մեր արյունը, բայց անգամ մոռացել է, որ իր երակներով արյուն է հոսում, այն արյունը, որը նա շռայլորեն հեղում է իր եղբոր, իր զավակի, իրեն՝ չարաբաստիկորեն ծնողի երակներում: Միթե՞ մի օր, մի պահ թեկուզ, պիտ որոտա, պիտ կայծակէ թուր կեծակին, ջախջախելով գանգը ոսոխի: Միթե՞ մի օր մենք պիտ ասենք բա՛վ է, ախպե՜ր, հոգիս կերար ու կրծեցի՛ր, թող որ մենք էլ ապրենք հանգիստ...
Հիասթափությունն համատարած է...
Միթե՞ մեր միակ ընտրությունը չարյաց փոքրագույնն է: Միթե մենք էլ պիտ ապավինենք օտարին և ժամանակի հետ կորչենք ինչպես կորչեցին Սելևկիան, Շումերը, Մարերը, Բաբելոնը և այլ հզոր քաղաքակրթությունները... Միթե՞...
Ընտրիր Ա՛զգ, եթե դու դեռ տակավին Ազգ ես: Այլ ոչ Հայ լինելու բարձր պատիվը ոտնակոխ անող, սեփական ծնողի երեսին ցեխոտ ոտքերը մաքրող մարդակույտ, տականք ավելի քան անասունի արտաթորանքը:
Միթե՞ որկրամոլությունն այն աստիճանի կարող է կրծել մարդու հոգին, որ վերջինս աստվածացնի ու պաշտի միայն փողն ու սեփական փորը:
Միթե՞ նա մարդ է....
Պղտոր են օրերը մեր, տակավին չչորացած մեր աչքերը, արցունքի նոր կաթիլներ են գոյանում և ում ձեռքով՝ մեր իսկ ձեռքով: Վայ տամ գլխիդ հայոց աշխարհ, տականքդ ելած քեզ խեղդում է:
Վայ տամ գլխիդ հայ ժողովուրդ, որ ինքդ ես սեփական տունդ քանդում՝ հուրախություն ոսոխի:
Վիշապներդ Վահագն են քաղում...
Համատարած է խավարը, ընտրությունն է չարյաց փոքրագույնը:
Համատարած է խավարը, բայց ոչ հավիտենական:
Բոլոր սրբություններն են մոռացվել...
Վիշապներդ Վահագն են քաղում...