* * *

Խորունկ աչքեր՝ հանց լուսիններ,

 Որ չե՜ն շողում ամեն մեկին,

Չքնաղ հայացք, փայլուն պատկե՜ր,

Որ չի ժպտում հազար մեկին:

Բայց լույս տալիս՝ լույս է տալիս,

Հոգի՜ շոյում,  աչք է ծակում հանց մի արև,

Գիշերը մթին դարձնում է ցերեկ,

 Իսկ երբ ժպտում է՝

 Ժպտում է նրբի՜ն կիսալուսնի պես:

 Ծիծաղը նրա՝գետակի կարկաչ,

Թռչնի դայլայլ, ծառերի սոսափ՝

Ու դեռ չլսված դեռ չտեսնված

Չքնաղ սերենադ շուրթերից թռած:

Կյա՜նքն է լիանում գոյությամբ նրա,

Ամեն մի օրը բացվում է չքնա՜ղ,

Կարծես գարունը երբեք չի անցնում,

Կարծես հենց ինքը լինի մի գարուն՝

Բացված սրտի մեջ դրախտ երկրի: