Ես

Ես սիրում եմ արծիվ լինել
Ու երկնքում հա՜ր սավառնել,
Միայնությո՜ւնն իմ վայելել,
Որպես արքա երկրին նայել,
Հանց իմաստուն կյանքին տիրել
Հեռվից չափե՛լ, վերցնել-դնե՛լ,
Ճիշտն ու սուտը սրտո՜վ տեսնել,
Կտրո՛ւկ դատել, կշռադատե՛լ,
Կյանքում միայն Ի՜մը սիրել,
Մեկի՛ն տիրել, անվե՜րջ սիրել,
Անմնացորդ կյանք նվիրել,
Սիրով գերել նաև գերվե՜լ,
Ինչպես անհույս մի խաղամոլ,
Միայն սիրով նաև սիրուց
Անվե՜րջ տարվել,
Չհասկացվե՛լ, բայց հասկանա՛լ,
Նաև ներե՛լ,
Ամեն ստի ըմբո՜ստ լինել
Ու չներել,
Նաև մեռնել` լո՜ւյս դառնալով,
Հո՜ւյս դառնալով` կյանք նվիրել,
Ու միշտ սիրե՜լ, սիրե՜լ, սիրե՜լ,
Կյա՜նքը սիրել,
Կյանքն էլ ի՛նձ է հաստատ սիրում,
Թե էլ սիրող ինձ չլինի...
Ու միշտ մնալ սիրահարված,
Սրտիս դուռը սիրո առաջ
Միշտ լայն բացած,
Միայնությունն իմ վայելել,..

* * *

Чаще всего удаче своему я верю,
И все чаще в любви горю,
Утомлен я любовью,
И без любви жизни смысла
Я не вижу.
Любовь коварен, любовь жесток,
И без любви жизнь без аромата цветок,
И разве жизнь и любовь не то же самое:
Цветок, и аромат, душистый запах,
Манящий к себе восторг.
Хоть бабы все приходят и уходят,
Но любовь во мне никак не гаснет,
И как отважный кавалер,
В бой ринуться снова я готов.
И кровь кипит во мне всегда,
Любви говорю я " Да ",
И счастлив я всегда,
Потому что во мне любовь
Не гаснет никогда.
И больше счастья не желаю,
И удачи большего не будет,
Когда любовь как солнце
Сердце во мне со страстью греет.

Մ Ե Ծ Ը

Թե՛ սիրո մեջ, թե՛ պայքարում
Եղիր դու միշտ անկոտրո՛ւմ,
Ուժեղները հաճախ տոկում,
Մտքով նաև անվերջ խոկում,
Երբեք գերի չեն դառնում,
Ու բոլորից վե՜ր են կանգնում,
Մի՜ գլուխ, չէ՜, չէ՜…
Հազա՜ր գլուխ վեր են կանգնում,
Ազատությա՛ն, պատվի՛, սիրո՛
Գերին են սոսկ նրանք մնում:
Բաց ճակատով մարտի նետվում,
Իրենց բաժին մահն ու կյանքը
ժպիտով են դիմավորում,
Այսպես ապրո՜ւմ, այսպես մեռնո՜ւմ,
Զարկո՛ւմ, զարկվո՛ւմ,
Ու լեգենդ են մի օր դառնում,
Եվ մութ ծովում փարոս դառնում,
Մարդկությանն են առաջ մղում,
Քանզի կյանքն է թագադրում,
Նրանց սիրով Մե՛ծ անվանում,
Սակայն նրանց հաճախ ատում,
Չե՛ն հասկանում,
Ու քչերն են նրանց սիրում,
Քանզի ծառի հաստությունը
Կտրվելուց հետո է լոկ երևում:

Ձ Յ ՈՒ Ն Ը

Ձյունը իջնում է հանդա՜րտ,
Իջնում է թեթև ` քաղաքի վրա,
Ծածկում է մարդկանց սավանով ճերմակ,
Փակելով հինը ` բացում է նոր էջ
Բոլորիս համար,
Թարմ շունչ հաղորդում,
Մեր անդամներին նոր կյանք է տալիս,
Նորից մանկացնում, ստիպում է ժպտալ,
Թռչել ու բռնել երկնքից կախված
Փաթիլները մեծ՝ որպես թիթեռներ,
Կյանքը վայելե՜լ, թեկուզ կա՜րճ վայրկյան,
Ու... ապրել անհոգ...
Ա՜խ, ե՞րբ մեծացա, ե՞րբ հասուն դարձա,
Ու դեռ տակավին ջահել լինելով,
Ահելի նման սպիտակ ձյունի պես,
Գլուխս ծածկեց մազերի մի խուրձ…
Ու իմ քաղաքով հանդարտ քայլելով
Ցայգալույսի առաջին լույսով,
Ձյունն եմ ես բռնում,
Մանկության գիրկը մի պահ ընկնելով,
Անհո՜գ մանկության...
Տարիներն անցան, ու կյանքն էլ կանցնի,
Իսկ ձյունն իջնում է` փաթիլ առ փաթիլ,
Իջնում է հանդա՛րտ,
Իջնում է սպիտակ՝ քաղաքիս վրա: