Մ Ե Ծ Ը

Թե՛ սիրո մեջ, թե՛ պայքարում
Եղիր դու միշտ անկոտրո՛ւմ,
Ուժեղները հաճախ տոկում,
Մտքով նաև անվերջ խոկում,
Երբեք գերի չեն դառնում,
Ու բոլորից վե՜ր են կանգնում,
Մի՜ գլուխ, չէ՜, չէ՜…
Հազա՜ր գլուխ վեր են կանգնում,
Ազատությա՛ն, պատվի՛, սիրո՛
Գերին են սոսկ նրանք մնում:
Բաց ճակատով մարտի նետվում,
Իրենց բաժին մահն ու կյանքը
ժպիտով են դիմավորում,
Այսպես ապրո՜ւմ, այսպես մեռնո՜ւմ,
Զարկո՛ւմ, զարկվո՛ւմ,
Ու լեգենդ են մի օր դառնում,
Եվ մութ ծովում փարոս դառնում,
Մարդկությանն են առաջ մղում,
Քանզի կյանքն է թագադրում,
Նրանց սիրով Մե՛ծ անվանում,
Սակայն նրանց հաճախ ատում,
Չե՛ն հասկանում,
Ու քչերն են նրանց սիրում,
Քանզի ծառի հաստությունը
Կտրվելուց հետո է լոկ երևում: