* * *

Մարդուն ի ծնե միշտ տրվում են թևեր, ինչպես որ հրեշտակներին՝ թռչելու և օլիմպիական բարձունքներին հասնելու համար: Որպեսզի նա դառնա հզոր, պայքարող, երկնքի բարձունքներում սավառնելուն արժանի գոյ, խանգարող շատ հանգամանքներ կան: Այդ հանգամանքներից գլխավորն ու ամենանողկալի՛ անողնաշարը հասարակության անտարբեր – անհավատությունն է՝ աթեիզմը սեփական Էության նկատմամբ:

Զարմանալի՛, ատելի՛ և պարսավելի՜ է հասարակության կեղտը: Դրանից նողկալ կարելի է, սակայն նողկանքն ու զզվանքը բազմիցս քիչ է դրա քայքայեցուցիչ հատկությունը կասեցնելու համար: Պետք է վերացնե՛լ այն: Հայ հասարակության տականքը բազմիցս ստոր է այլազգի տականքից՝ այսպես է ասել մեծ հայրենատեր ու ցեղակրոն Նժդեհը: Ներկայումս հայ ժողովուրդը դարձել է մի խառնամբոխ՝ որտեղ էլ այն լինի: Ամեն քայլափոխի խոսում են հայրենասիրությունից՝ չլինելով հայրենատեր, մեջբերում կատարում մեծագույն այրերից, նրանց անունով երդվում հուդայաբար: Բոլորը փորձում են հասնել բարձունքի՝ միևնույն ժամանակ անտեսելով կամ չգիտակցելով, թե որն է իրական Բարձունքը:

Բոլորը խոսում են աստծուց, սակայն, հաջորդ վայրկյանին, ցույց տուր նրանց փողաստված ասվածին և նրանք շատ հարմար գներով կծախեն Հայր աստվածին:

Բոլորը խոսում են իշխանությունից և ձգտում իշխանության՝ որկրամոլաբար, իրենց ծակ աչքով: Սակայն ոչ ոք չի գիտակցում կամ անտեսում է իրական իշխանությունը/ մարդկային կատակերգություն.../:

Հասարակության միջից, ինչպես մայր հողից, միշտ դուրս է գալիս լպրծուն մի որդ՝ դառնալով վիշապ ու տիրելով հասարակությանը՝ մայր հողին, երկրին՝ հետզհետե նեղացնելով նրա իրանը պիրկ գրկած շղթան: Իսկ ի՞նչ եք կարծում, այդ որդը ինչպես է դուրս գալիս մեր միջից: Մի՞թե մենք չենք ծնու՜մ, սնու՜մ, մեծացնու՜մ այդ լպրծուն, զզվելի կենդանուն մեր պարսավելի, վայրկենապաշտական, հուդայական <<հայրենապաշտությամբ>> ու <<ա՜զգամեծարմամբ>>: Մի՞թե մենք չենք նրան դարձնում վիշապ մեր նողկալի լպրծունությամբ, երբ ամեն քայլափոխի պատրաստ ենք սրա-նրա կոշիկի կրունկները լպստել, մեծարել անմեծարելիին՝ հանուն սեփական կաշվի, երբ պատրաստ ենք վախենալ՝ դեռ չվախեցրած: Երբ ցույց ենք տալիս մեր ներքին թշնամուն, մեր ներքին որդին, թե որքան ենք մենք անկյալ ու պատրաստ ենք քաղցրահամ ու հասած խնձորի նման կրծվելու նրա կողմից: Այս ամենից որպես հետևություն ես հարց եմ տալիս -լավ, իսկ ու՞ր են պատիվն ու արժանապատվությունը, որտեղ են դրանք թաղված՝ ի շահ նեղ շահի:

Ներկայումս ամեն ոք, եթե խիստ զբաղված չէ, չի ալարում խոսել պատվի՜ց, արժանապատվությունի՜ց: Սակայն հարց եմ տալիս Ձեզ, պարոնա՛յք արժանապատիվներ, ինչ է Ձեր պաշտած պատիվն ու արժանապատվությունը՝ միայն սեփական կաշվին հակառակ շոյել փորձողի գլուխը կոտրե՞լը, թե… միգուցե՞ սեփական պահանջներին հագուրդ տալով ինքնահաստատվելն ու ինքնահագենալը: Միգուցե… սեփական ընտանիքի պատիվն ու արժանապատվությունը պահելն ու պաշտպանե՞լը:

Այո՛, սեփական ընտանիք ունենալը, այն պահելը, պաշտպանելը, արժանապատիվ սերունդ մեծացնելը պատվի ու արժանապատվության հարց և միանշանակ փառավոր առաքելություն է: Հայ ընտանիքում հայ տղամարդն իր հաստատուն տեղն ունի, սակայն անփոխարինելի է հայուհու՝ կնոջ, հայ մոր՝ ցեղամոր դերը, որովհետև հայ մայրը, կինը հայ ընտանիքի ու իր ամուսնու թիկունքն է, տան սյունն է / երանի նրան՝ ով կհանդիպի կյանքում իսկական հայուհու՝ հերոս, հզոր ու կարեկից կողակցի/: Իսկ հայրենիքը սկսվում է նոր ծնված երեխայի ճիչն արձակելուց և ընտանիքից:

Սակայն արժանապատվությունը երբեք չի կարող լինել ո՛չ առաջինը և ո՛չ էլ երկրորդը: Քանզի, երբ մարդը փորձում է պատիվ և արժանապատվություն բեմականացնել, ապա նա պրիմիտիվանում է, կորցնում է մարդուն հատուկ դիմագծերը: Առավել ևս հայը:

Ամեն պատեհ-անպատեհ առիթով սիրում ենք գոռոզանալ, ինքնամեծարվել մեզ հայ հորջորջելով, իբր տեսեք-տեսե՜ք մենք այս ենք - մենք այն ենք: Ահա ևս մեկ հարց՝ որտե՞ղ է իսկական հայը, արիացի՛ն, հեթանո՜սը, սակայն ոչ կրոնապես, այլ կեցվածքո՛վ, կենսակերպո՛վ և գաղափարապես: Կրոնը պարզապես քաղաքականություն է՝ ստեղծված մասսաներին ղեկավարելու և ուղղորդելու համար: Ես ամենևին չէի ուզենա լինել հեթանոս կրոնապես, այլ պարզապես պետք է կրողը լինել հեթանոս հայի տեսակի:

Ժամանակին Բիսմարկն իր ժողովրդի մասին մի միտք է ասել, որն հանճարեղ է իր ապրեցնելու, հզորացնելու, սեփական ազգը՛, հայրենիքը՛ և անձը հարգել պարտադրելու, որոշակի գենի պատկանելիությունը չմոռացնելու մի հասարակ, բայց նաև յուրահատուկ հատկությամբ: Բիսմարկն ասել է. << գերմանացի ազգը պետք է իր տեղն ունենա արևի տակ>>: Նա սրանով ամուր հենաքար դրեց իր ազգի հետագա ընթացքի ու բարգավաճման համար:

Ես, ի սեր աստծո, ամենևին Բիսմարկը չեմ, սակայն հարց եմ տալիս ու հարցս թող հնչի նաև որպես պատասխան. – հայ ազգն այս արևի տակ իր տեղը ունի՞: Այո՛, ունի բայց ոչ այն կերպ ինչպես հիմա՝ մի կերպ քարշ եկող: Խղճալի է տեսնել մի աստվածազարմ ազգի, մի մեծ Ցեղի՝ այսպես ստորացած: Ես խղճալը մեղք եմ համարում, սակայն ներկայումս ազգս այլ զգացմունք ու հույզ չի արթնացնում իմ մեջ:

Սուրբ գիրքն ասում է. << Երանի նրանց, ովքեր չեն տեսնի, բայց կհավատան>>: Ես ասում եմ – երանի մեզ, որ կհավատանք ու կտեսնենք: Այո՛, պետք է կամք ունենալ, հզոր լինել՝ տեսնելու համար ազգը մեր հայոց նորոգված, շտկված, դարերի փոշուց փյունիկի նման վերև խոյացող: Քանզի տեսնելու համար աչքերը քիչ են՝ գործ է պետք անել, կյանքը նվիրել, սեփական անձը հայրենյաց տաճարի զոհասեղանին դնել է մեզ պետք:

 Երանի մեզ, որ մի օր, ոչ շատ հեռու ապագայում, կարողանանք ազատվել մեր ներքին որդից, որը բազմաթիվ դարեր խեղդած է պահում ազգը մեր հայոց վիշապի նման: Երանի մեզ, որ մեր ձեռքերով՝ Վահագնի նման, կխեղդենք մեր մեջ վիշապներ անվերջ: Սակայն մենք, քանզի այլևս մոռացել ենք, որ մենք էլ հայ ենք, գիտենք, թե սա է ու սրան է, որ մենք արժան ենք, զորու ենք ապրել միայն քարշ գալով՝ անվերջույթ հաշմանդամի պես և կամ էլ հույսներս պետք է հավետ դնենք օտարի տված սայլակի վրա:

Ահա այստեղ է, որ ես կուզեի խոսել իսկապես արժանապատվության, պատվի, մարդկայնության ու հայի մասին: Սրանք ամենքն առանձին մի մեծ գաղափար են, սակայն իրարից ոչ բաժանելի:

Հնարավոր չէ լինել իսկապես հայ ու չունենալ արժանապատվություն, պատիվ, մարդկայնություն: Անքակտելի հատկանիշներ են սրանք: Սակայն, երբե՛ք, երբե՜ք հայը չի կարող հայ լինել առանց հայրենիք, առանց Հայաստան: Հայի արժանապատվության գագաթնակետը Հայաստանն է: Ամեն հայ իր սրտում պետք է կրի Հայաստանը, չվախենա նրանից ու ձգտի նրան, նրա մեծարմանն ու հզորացմանը:

Պետք է հավատալ հայ ցեղի հզորությանը՝ մտքի սլացքին ու բազկի հարվածին: Պետք է հավատալ, որ ազգային վերելքը հնարավոր է միայն ինքնամաքրման ու միասնության շնորհիվ:

Երբեք չսողալ, չլինել հոգով խաչագող…

Լինել ազնիվ, հայրենատեր՝ գիտակցաբար, բացի Հայաստանից այլ հայրենիք չճանաչել, մնալ հայ կյանքի բոլոր ոլորտներում, յուրաքանչյուր մթնոլորտում: Քանզի հայը լիարժեք կարող է լինել միայն Հայաստանում՝ իր բիբլիական լեռան ստորոտին:

Երբեք թույլ չտալ որպեսզի մաղձն ու նախանձը կտրեն հոգու թևերը, քանզի կյանքի ատամնավոր անիվը մեծ հաճույքով կտրում է դրանք՝ զրկելով նրան թռչելու կարողությունից:

Երբեք չլինել անտարբեր սեփական հայրենիքի ճակատագրի հանդեպ՝ քանզի անտարբերությունն է մայրը ամեն դժբախտության:

Ահա այն ամենը ինչ, ըստ իս, անհրաժեշտ է հզորության ու մեծության համար: Մեծության ազգովին: Քանզի վերջիվերջո ապրելու իրավունք ունեն մեծերն ու հզորները: Երբեք չպիտի մոռանանք մեր անցյալը, քանզի այն ազգը, որը չի հիշում իր անցյալը, նա չունի նաև ապագա: Իսկ ես վստահ եմ մեր ազգի լուսե ապագային:

ՀԽ.

Կանանց տրված հմայքի ու գեղեցկության իրավունքն ամենազորեղ իրավունքն է, որի առջև մյուս բոլոր իրավունքները դառնում են սոսկ պարտականություն:

Расстрел любви...

Зачем любить – зачем страдать?

Зачем любить и умирать от любви,

И таять вечно как чистый лед

Под лучами обжигающей любви,

Если можно жить без любви

И расстрелять любовь в себе,

И жить  свободно от любви!

Если хочешь стрелять в любовь,

То застрели себя ты сам…

Потому-что любовь велик,

 Любовь прекрасен и жесток,

Любовь бессмертен!!!

А разве можно жить без любви?

И разве нужно жить без любви.

Любовь владеет твоим телом,

Твоей душой, сердцем твоим,

И если можно, вообше возможно

Вырвать сердце, вынуть душу из себя,

Давай! стреляй в любовь свою

И растреляй себя ты сам,

Поскольку жить и не любить

Не представить никогда!

Ես մերժում եմ սերը

Մերժու՛մ եմ սերը, քանզի սիրել եմ,
Սիրել եմ անչա՜փ ու նվիրվել եմ,
Սիրտս եմ բացել ես անկեղծորեն,
Ու վե՜րք եմ ստացել դրա փոխարեն:
Մերժու՛մ եմ սերը, սերը ցավո՜տ է,
Փշոտ մի վարդ է սերը ինձ համար,
Թեև հրաշք է վարդն այդ անչափ:
Ապրել եմ մե՜ծ սեր, սիրով եմ ապրել,
Բայց ի՞նչ եմ ստացել դրա փոխարեն:
Վարդ եմ ես տվել, բայց փուշ եմ ստացել,
Կյանքս նվիրել ու հուր եմ ստացել,
Սիրո առաջ եմ ես ծնրադրել,
Մեջքիս հարված եմ ես ուժգին ստացել,
Ու ես մերժու՛մ եմ…
Ու ես մերժում եմ սե՜րն աստվածային,
Թող որ ես այրվեմ կրակների մեջ
Գեհենում անվերջ սիրո փոխարեն…
Քանզի սիրել եմ, սիրով ապրել եմ,
Սերս եմ տվել ու սուր եմ ստացել,
Մեջքիս հետևում սուր ցավ եմ ստացել:
Իսկ արցունքնե՞րս, պաղ աղբյուրի պես
Սրտիս միջով հոսել են անվերջ,
Բայց ցամաքել են պաղ աղբյուրներս,
Ու էլ չի լսվում կարկաչյուն մի ձայն,
Այլ բարդիներն են աշուն սոսափում:
Աչքերս վաղու՜ց սառել են արդեն,
Սիրո սպասումից հավետ սառել են,
Ու ես մերժու՛մ եմ պարգևն աստծո,
(Ներիր ինձ աստվա՜ծ)
Քանզի սիրե՜լ եմ, սիրել եմ անհագ,
Սիրուց այրվել եմ բուխարու նման,
Սակայն հանգչել եմ, չորացել կամաց,
Աշնան պաղ քամուց տերևի նման,
Խաշամ է դարձել սերս սրտիս մեջ:
Ու սերն հարթել է մի նեղ արահետ
Դեպ ունայնությու՜ն ու անսերություն:
Սիրտս քարացել, վաղուց սմքել է,
Բայց պիտի այրվեր ու այրեր սիրով,
Քանզի ես դեռ կամ, ապրում եմ հիմա՛,
Տակավին փթթուն հասակս է հիմա՛,
Բայց ես նման եմ լացող ուռենու,
Քանզի հառել եմ հայացքս ներքև,
Ու ինձ չի հուզում աշխարհը համայն,
Քանզի մերժու՜մ եմ, ինչպե՞ս չմերժեմ
Սերը կործանող, սիրտս տրորող,
Սե՛րն աստվածային ու նվիրական:

Պարզապես

Քաղցր պատկերդ աչքերիս առաջ,

Արեգակի պես շողում է կարծես,

Շողերով տաքուկ սիրտս հալեցնում,

Քնած հրաբուխ արթնացնում իմ մեջ:

Աչքերդ չքնաղ լուսիններ են մեծ՝

Գիշերվա մթնում փայլում են անշեջ,

Լույս են ճառագում` ճամփա ցույց տալիս,

Որպես ուղեցույց լուսեղեն փարոս:

Վարսերդ շքեղ իջած ուսերիդ՝

Լանջերդ են ծածկել մետաքս շղարշով:

Իսկ քո մարմի՞նը, սլա՜ցքդ հանդարտ,

Նմանը չկա՝ հաստատ իմանաս:

Ու կարծես լինես, չէ՜, դու հաստատ կաս

Որպես մի փերի, չքնաղ դիցուհի՝

Ծնված փրփուրից Էգեյան ծովի:

Դու կարծես լինես չքնաղ Աֆրոդիտ:

Չէ դու հաստատ կաս, բայց ոչ Աֆրոդիտ,

Դու այն ես հաստատ, որ դեռ չի ծնել

Քեզանից առաջ ու չի ծնելու քեզանից հետո

Բնությունը մայր:

Մի՞թե դու Նա ես ով մեծ տիրուհի,

Որին գերի են դառնալու սրտեր

Հազար ջահելի, ջիվան տղերքի:

Որոնք խելագար թիթեռի նման

Կգան դեպի քեզ չքնաղ Ա՜խթամար,

Բայց նրանք կայրեն թևերը իրենց՝

Տակավին չհասած սիրածին իրենց:

Չէ՜, դու հաստատ կաս,

Բայց ոչ Ա՜խթամար՝ չքնաղ գեղուհի,

Դու կաս ավելին՝ նիմֆա բաղձալի,

Զևսին արժանի սքանչելի փերի:

Չէ՜, դու կաս պարզապե՜ս,

Պարզապես… դու կաս այն՝ ինչ որ դու կաս,

Դու կաս պարզապես այն՝

Ինչ քեզ ծնել, սնել է մայրդ՝ մայրդ սիրասուն:

Դու կաս միակը միակն աշխարհում,

Պարզապես դու կաս՝ հասարակ աղջիկ,

Աղջիկ մի սիրուն՝ հասարակ այնչափ,

Որ գեղեցիկ է պարզությամբ անչափ:

ԵՍ ՉԵ՛Մ ԿՈՐՉԵԼՈՒ...

Որպես նախաբան.

Բնույթս հակասական է, ես մոլագար մի քամի: Մեկ զեփյուռի պես սիրալիր եմ ու քիմք շոյող, մեկ էլ վայրագ ինչպես մի հողմ: Մեկ խոսում եմ սիրուց, ամենագեղեցիկ զգացմունքներից և մեկ էլ, ակամայից, փոխում քամուս ուղղությունը, սկսում փչել այլ հողերից ու հողմերից: Հիմա կարծես մոլեգնած հողմերն ու ամենամութ թուխպերն են նստել մտքերիս լեռան գագաթին և կուտակվել են այնչափ, որ սպասում են մի որոտի, մի շանթի, երկինքը լուսավորող մի առկայծման: 

***

Ներիր ինձ ընկեր թուխպերիս համար ու նաև մոլեգին հողմերիս համար: Սակայն թույլ տուր  ինձ ասել, կիսվել քեզ հետ՝ թուղթ իմ, հույսս դու ես իմ ընկեր: Ուզում եմ հիմա գաղտնախոսել քեզ հետ թերթիկ իմ մաքուր: Դու պետք է որ ինձ հասկանաս իրոք՝ հանուն Հոր և Մարդու: Ինու՞ եմ բարկությունս կոտրում քո գլխին իմ մաքու՜ր ընկեր, ինչու՞ եմ քեզ սևացնու՜մ: Մի՛  տրտնջա, ամենքն իր գործն են անում: Կյանքն այնքան բարդ է ու դժվար, բարեկամս, որ երբեմն հոգնում ես ապրելուց, իսկ երբեմն էլ ուզում ես լքել այս գորշ աշխարհն (սակայն հանուն ճշմարտության պետք է ասեմ, որ աշխարհը մեղավոր չէ, որ մենք այսպիսին ենք) ու վերանալ այս աշխարհից, անցնել թոշակի՝ հավե՛րժ թոշակի: Այդժամ քեզ տիրու՜մ են, բռնաբարում մի՛տքդ, հոգիդ ու սի՜րտդ, ճնշու՛մ, ստրկացնում ու ստորացնում ամենաողորմելի գեհենային մտքերը, մարդուն դարձնում ճիճու, մի զզվելի տակա՛նք: Գարշում եմ այդ տեսակից՝ հավերժ ճղճիմի՛ց, ճահճի՛ց ընկողմանող, լափո՛ղ, վերացնո՜ղ: Ապրում ենք մի կյանք՝ հավերժական հանգստից առաջ մի կարճատև ակնթարթ: Ու չեմ ուզում բարեկամ իմ սիրելի, մռայլեցնել, գորշացնել իմ խոհերով գույները կյանքի: Բայց ես ուզում եմ, ես կամենում եմ, որ լավ ապրի մարդը, որպես Մա՜րդ ապրի: Որ չտանջվի՝ կամա-ակամա, որ չբռնանա իր կամքի առաջ, իր մարդ կոչվելու մեծ գործի առաջ: Միգուցե ասես, թե բոլորին չէ տրված հասկանալու իր անձի էությունը, նրա առաքելությունն այս աշխարհում, որ նա ոչ այնքան հողեղեն է, որքան ոգեղե՞ն: Բայց արի քեզ մի հարց տամ ընկեր իմ բարի. - մարդը բանական էակ է, այդպես չէ՞:  - Այո՛, այդպես է: Իսկապե՛ս, համարենք մարդուն բանական էակ՝ բարձրագույն գոյ, Էություն: Իսկ ինչու՞մն է կայանում մարդու գերագույնությունը: Նրա հոմոսափիենսությունը: Մի՞թե նրանում, ինչն այսօր տիրում է մարդուն: Մի՞թե ընչաքաղցությունը, ընչազրկությունը, որկրամոլությունն են, թե որկրածակությունը, որն ինչքան լցնես մեծ ջվալի պես երբեք չպետք է լցվի: Եթե այդպես է, ապա պահն է կորչելու, քանզի բա՛վ է: Նզովյա՜լ է նման մարդը: Իսկ ու՞ր է իսկական մարդը: Եկ փնտրենք նրան: Մի՞թե անիրական է նա՝ այդ Մարդը: Մի՞թե նա իլյուզիա է, մտապատրանք: Հապա՜, մտածիր տեսնեմ, բանական էա՛կ: Դա է քո՛ հատկանշականը, քո՛ էությունը: Մի՛ անասնացիր, մտածի՛ր ( կա մարդկային երկու տիպի ձեռքբերովի կապիտալ՝ փող և գիտելիք: Մենք կընտրենք գիտելիքը՝ համաձայն մարդկային մեր տեսակի կոդեքսի): Այսպիսով, ի՞նչ ասել է Մարդ: Մարդն աստվածայինն է, պայքարողն ու արարողը, հավատացո՛ղը, չհանձնվո՛ղը, բարի՛ն, զորե՛ղը, հզո՛րը, հայրենատե՛րը, այլ ոչ անտերը, հաղթո՛ղը, բարոյականն ու էականը: Մնացածն էական չէ, անբարոյակա՜ն է:

Իսկ ի՞նչ ենք մենք տեսնում բարեկամս… համատարած հուսալքությու՛ն, գաղջ միջավայր, որկրածակություն ու գիշատչությու՛ն, փողապաշտություն ու փորապաշտությու՛ն, անհույս անհավատությու՛ն, անտերությու՛ն, անաստվածությու՛ն՝ անմարդկայնությու՜ն:

Իսկ գիտե՞ս ինչքան հեշտ է սեփական փոքրոգության մեջ մեղադրել բոլորին բացի սեփական ԵՍ-ից: Իսկ փոքրոգությունն այն ամեն դժնդակն ու վատն է, ինչը տիրապետում, տնօրինում ու շահագործում է մարդուն որպես ստրուկ՝ չթողնելով նրան բարձրացնել հողից սեփական գլուխը և գեթ մեկ վայրկյան շնչել վերևներում խաղացող մաքուր Օդը:

Աշխարհի ամենամուրացիկ մարդը թող մեծահոգաբար ողորմություն բաշխի նման մարդկանց, եթե մուրացիկ չէ նա հոգով ու իր տեսակով: Քանզի ընչապես մուրացիկից մուրացիկ են նրանք առավել ՝ իրենց հոգով, տեսակով՝ Մա՜րդ չըլինելով:

Խղճա՞լ, գուցե… հնարավորինս վերացնե՞լ նման մարդկանց, արմատախի՞լ անել այդ տատասկներին: Բայց ո՛չ, տատասկ չէ մարդը՝ թեկուզ ամենավատը: Տատասկ է նրա կերածն ու մարսածը կամ չմարսածն ու կոկորդին կանգնածը: Քանզի աստվածային է մարդը, իսկ կերակուրը ոչ միշտ է մանանա:  Իսկ կերակուրը, ինչպես գիտենք, կարող է ստամոքս խանգարել, առողջ մարդուն թունավորել: Ու կան դեպքեր, երբ չուտելուց խոց է գոյանում: Հետևաբար՝ ստամո՜քսն է պետք բուժել:

Իսկ ինչպե՞ս բուժել, հարկ եղած դեպքում խոցը հեռացնել՝ ապրելու համար, կծկված քարշ գալուց պրծնելու համար:  

Նախ և առաջ մաղթել մարդուն հզոր լինել ու ինքն իրեն խոստանալ. << Ես չեմ կորչելու՝ հանուն Հոր և Մարդու>>: Իսկ չկորչելու համար մենք կմաղթենք մարդուն Մարդ լինել իրոք՝ հոգով, սրտով ու գործերով: Մաքուր պահել իր ներքինը իր Հոր համար: Քանզի Հայրը դա Մարդն է, իսկ մենք ամենքս որդին ենք Մարդու: Աստված մարդուն ստեղծելիս դրեց մասնիկն իր մեր մեջ: Մարդը կոչված չէ հիասթափվելու, հուսալքվելու, չհավատալու, նսեմանալու, ստրկանալու, նենգանալու, սատանայապաշտ դառնալու համար: Մարդը գերագույն նպատակն է, վերասլաց կատարելություն, որին ձգտելու ենք մենք բոլորս: Իսկ մեր ձգտումներում մեզ պետք է ստամոքսի բուժում: Ստամոքսի բուժման համար նախ և առաջ առողջ սնունդ, մարդկային սնունդ՝ զերծ ամեն կեղտից, փոշուց ու ցեխից, որը վաղուց ստամոքսի պատերից ներս է թափանցել, հոգիներն անցել, տիրել է մարդուն, դարձրել անասուն, թաղել ցեխերում, հավատացնելով, թե Մարդ չէ մարդը, այլ մի ճիճու է, լպրծուն մի որդ, անընդունակ ամեն լավ բանի և առաքելության՝ հզոր լինելու, առողջ սնվելու ու լավ ապրելու, վերելքներ անցնող ու վեր սլացող  մարդկայնության:

Է՜հ, իմ ընկեր, ես դեռ չեմ տեսնում մտքերիս բարձրաբերձ լեռան վրա գոյացած թուխպերից առկայծում, մի շանթ կամ որոտ, թեև հույս ունեմ, հավատում եմ շատ: Քանզի որոտն այդ դու պետք է լինես, դու պետք է լինես և՛ շանթ և՛ շանթարգել: Լինես մի կայծ և առկայծես հանուն Հոր և Մարդու: Դու պետք է երդվես, որ չես կորչելու ու պետք է երդվես հանուն մարդկության ու մարդկայնության պայծառ գալիքի, վառ լույսի համար: