Պարզապես

Քաղցր պատկերդ աչքերիս առաջ,

Արեգակի պես շողում է կարծես,

Շողերով տաքուկ սիրտս հալեցնում,

Քնած հրաբուխ արթնացնում իմ մեջ:

Աչքերդ չքնաղ լուսիններ են մեծ՝

Գիշերվա մթնում փայլում են անշեջ,

Լույս են ճառագում` ճամփա ցույց տալիս,

Որպես ուղեցույց լուսեղեն փարոս:

Վարսերդ շքեղ իջած ուսերիդ՝

Լանջերդ են ծածկել մետաքս շղարշով:

Իսկ քո մարմի՞նը, սլա՜ցքդ հանդարտ,

Նմանը չկա՝ հաստատ իմանաս:

Ու կարծես լինես, չէ՜, դու հաստատ կաս

Որպես մի փերի, չքնաղ դիցուհի՝

Ծնված փրփուրից Էգեյան ծովի:

Դու կարծես լինես չքնաղ Աֆրոդիտ:

Չէ դու հաստատ կաս, բայց ոչ Աֆրոդիտ,

Դու այն ես հաստատ, որ դեռ չի ծնել

Քեզանից առաջ ու չի ծնելու քեզանից հետո

Բնությունը մայր:

Մի՞թե դու Նա ես ով մեծ տիրուհի,

Որին գերի են դառնալու սրտեր

Հազար ջահելի, ջիվան տղերքի:

Որոնք խելագար թիթեռի նման

Կգան դեպի քեզ չքնաղ Ա՜խթամար,

Բայց նրանք կայրեն թևերը իրենց՝

Տակավին չհասած սիրածին իրենց:

Չէ՜, դու հաստատ կաս,

Բայց ոչ Ա՜խթամար՝ չքնաղ գեղուհի,

Դու կաս ավելին՝ նիմֆա բաղձալի,

Զևսին արժանի սքանչելի փերի:

Չէ՜, դու կաս պարզապե՜ս,

Պարզապես… դու կաս այն՝ ինչ որ դու կաս,

Դու կաս պարզապես այն՝

Ինչ քեզ ծնել, սնել է մայրդ՝ մայրդ սիրասուն:

Դու կաս միակը միակն աշխարհում,

Պարզապես դու կաս՝ հասարակ աղջիկ,

Աղջիկ մի սիրուն՝ հասարակ այնչափ,

Որ գեղեցիկ է պարզությամբ անչափ: