ԵՍ ՉԵ՛Մ ԿՈՐՉԵԼՈՒ...

Որպես նախաբան.

Բնույթս հակասական է, ես մոլագար մի քամի: Մեկ զեփյուռի պես սիրալիր եմ ու քիմք շոյող, մեկ էլ վայրագ ինչպես մի հողմ: Մեկ խոսում եմ սիրուց, ամենագեղեցիկ զգացմունքներից և մեկ էլ, ակամայից, փոխում քամուս ուղղությունը, սկսում փչել այլ հողերից ու հողմերից: Հիմա կարծես մոլեգնած հողմերն ու ամենամութ թուխպերն են նստել մտքերիս լեռան գագաթին և կուտակվել են այնչափ, որ սպասում են մի որոտի, մի շանթի, երկինքը լուսավորող մի առկայծման: 

***

Ներիր ինձ ընկեր թուխպերիս համար ու նաև մոլեգին հողմերիս համար: Սակայն թույլ տուր  ինձ ասել, կիսվել քեզ հետ՝ թուղթ իմ, հույսս դու ես իմ ընկեր: Ուզում եմ հիմա գաղտնախոսել քեզ հետ թերթիկ իմ մաքուր: Դու պետք է որ ինձ հասկանաս իրոք՝ հանուն Հոր և Մարդու: Ինու՞ եմ բարկությունս կոտրում քո գլխին իմ մաքու՜ր ընկեր, ինչու՞ եմ քեզ սևացնու՜մ: Մի՛  տրտնջա, ամենքն իր գործն են անում: Կյանքն այնքան բարդ է ու դժվար, բարեկամս, որ երբեմն հոգնում ես ապրելուց, իսկ երբեմն էլ ուզում ես լքել այս գորշ աշխարհն (սակայն հանուն ճշմարտության պետք է ասեմ, որ աշխարհը մեղավոր չէ, որ մենք այսպիսին ենք) ու վերանալ այս աշխարհից, անցնել թոշակի՝ հավե՛րժ թոշակի: Այդժամ քեզ տիրու՜մ են, բռնաբարում մի՛տքդ, հոգիդ ու սի՜րտդ, ճնշու՛մ, ստրկացնում ու ստորացնում ամենաողորմելի գեհենային մտքերը, մարդուն դարձնում ճիճու, մի զզվելի տակա՛նք: Գարշում եմ այդ տեսակից՝ հավերժ ճղճիմի՛ց, ճահճի՛ց ընկողմանող, լափո՛ղ, վերացնո՜ղ: Ապրում ենք մի կյանք՝ հավերժական հանգստից առաջ մի կարճատև ակնթարթ: Ու չեմ ուզում բարեկամ իմ սիրելի, մռայլեցնել, գորշացնել իմ խոհերով գույները կյանքի: Բայց ես ուզում եմ, ես կամենում եմ, որ լավ ապրի մարդը, որպես Մա՜րդ ապրի: Որ չտանջվի՝ կամա-ակամա, որ չբռնանա իր կամքի առաջ, իր մարդ կոչվելու մեծ գործի առաջ: Միգուցե ասես, թե բոլորին չէ տրված հասկանալու իր անձի էությունը, նրա առաքելությունն այս աշխարհում, որ նա ոչ այնքան հողեղեն է, որքան ոգեղե՞ն: Բայց արի քեզ մի հարց տամ ընկեր իմ բարի. - մարդը բանական էակ է, այդպես չէ՞:  - Այո՛, այդպես է: Իսկապե՛ս, համարենք մարդուն բանական էակ՝ բարձրագույն գոյ, Էություն: Իսկ ինչու՞մն է կայանում մարդու գերագույնությունը: Նրա հոմոսափիենսությունը: Մի՞թե նրանում, ինչն այսօր տիրում է մարդուն: Մի՞թե ընչաքաղցությունը, ընչազրկությունը, որկրամոլությունն են, թե որկրածակությունը, որն ինչքան լցնես մեծ ջվալի պես երբեք չպետք է լցվի: Եթե այդպես է, ապա պահն է կորչելու, քանզի բա՛վ է: Նզովյա՜լ է նման մարդը: Իսկ ու՞ր է իսկական մարդը: Եկ փնտրենք նրան: Մի՞թե անիրական է նա՝ այդ Մարդը: Մի՞թե նա իլյուզիա է, մտապատրանք: Հապա՜, մտածիր տեսնեմ, բանական էա՛կ: Դա է քո՛ հատկանշականը, քո՛ էությունը: Մի՛ անասնացիր, մտածի՛ր ( կա մարդկային երկու տիպի ձեռքբերովի կապիտալ՝ փող և գիտելիք: Մենք կընտրենք գիտելիքը՝ համաձայն մարդկային մեր տեսակի կոդեքսի): Այսպիսով, ի՞նչ ասել է Մարդ: Մարդն աստվածայինն է, պայքարողն ու արարողը, հավատացո՛ղը, չհանձնվո՛ղը, բարի՛ն, զորե՛ղը, հզո՛րը, հայրենատե՛րը, այլ ոչ անտերը, հաղթո՛ղը, բարոյականն ու էականը: Մնացածն էական չէ, անբարոյակա՜ն է:

Իսկ ի՞նչ ենք մենք տեսնում բարեկամս… համատարած հուսալքությու՛ն, գաղջ միջավայր, որկրածակություն ու գիշատչությու՛ն, փողապաշտություն ու փորապաշտությու՛ն, անհույս անհավատությու՛ն, անտերությու՛ն, անաստվածությու՛ն՝ անմարդկայնությու՜ն:

Իսկ գիտե՞ս ինչքան հեշտ է սեփական փոքրոգության մեջ մեղադրել բոլորին բացի սեփական ԵՍ-ից: Իսկ փոքրոգությունն այն ամեն դժնդակն ու վատն է, ինչը տիրապետում, տնօրինում ու շահագործում է մարդուն որպես ստրուկ՝ չթողնելով նրան բարձրացնել հողից սեփական գլուխը և գեթ մեկ վայրկյան շնչել վերևներում խաղացող մաքուր Օդը:

Աշխարհի ամենամուրացիկ մարդը թող մեծահոգաբար ողորմություն բաշխի նման մարդկանց, եթե մուրացիկ չէ նա հոգով ու իր տեսակով: Քանզի ընչապես մուրացիկից մուրացիկ են նրանք առավել ՝ իրենց հոգով, տեսակով՝ Մա՜րդ չըլինելով:

Խղճա՞լ, գուցե… հնարավորինս վերացնե՞լ նման մարդկանց, արմատախի՞լ անել այդ տատասկներին: Բայց ո՛չ, տատասկ չէ մարդը՝ թեկուզ ամենավատը: Տատասկ է նրա կերածն ու մարսածը կամ չմարսածն ու կոկորդին կանգնածը: Քանզի աստվածային է մարդը, իսկ կերակուրը ոչ միշտ է մանանա:  Իսկ կերակուրը, ինչպես գիտենք, կարող է ստամոքս խանգարել, առողջ մարդուն թունավորել: Ու կան դեպքեր, երբ չուտելուց խոց է գոյանում: Հետևաբար՝ ստամո՜քսն է պետք բուժել:

Իսկ ինչպե՞ս բուժել, հարկ եղած դեպքում խոցը հեռացնել՝ ապրելու համար, կծկված քարշ գալուց պրծնելու համար:  

Նախ և առաջ մաղթել մարդուն հզոր լինել ու ինքն իրեն խոստանալ. << Ես չեմ կորչելու՝ հանուն Հոր և Մարդու>>: Իսկ չկորչելու համար մենք կմաղթենք մարդուն Մարդ լինել իրոք՝ հոգով, սրտով ու գործերով: Մաքուր պահել իր ներքինը իր Հոր համար: Քանզի Հայրը դա Մարդն է, իսկ մենք ամենքս որդին ենք Մարդու: Աստված մարդուն ստեղծելիս դրեց մասնիկն իր մեր մեջ: Մարդը կոչված չէ հիասթափվելու, հուսալքվելու, չհավատալու, նսեմանալու, ստրկանալու, նենգանալու, սատանայապաշտ դառնալու համար: Մարդը գերագույն նպատակն է, վերասլաց կատարելություն, որին ձգտելու ենք մենք բոլորս: Իսկ մեր ձգտումներում մեզ պետք է ստամոքսի բուժում: Ստամոքսի բուժման համար նախ և առաջ առողջ սնունդ, մարդկային սնունդ՝ զերծ ամեն կեղտից, փոշուց ու ցեխից, որը վաղուց ստամոքսի պատերից ներս է թափանցել, հոգիներն անցել, տիրել է մարդուն, դարձրել անասուն, թաղել ցեխերում, հավատացնելով, թե Մարդ չէ մարդը, այլ մի ճիճու է, լպրծուն մի որդ, անընդունակ ամեն լավ բանի և առաքելության՝ հզոր լինելու, առողջ սնվելու ու լավ ապրելու, վերելքներ անցնող ու վեր սլացող  մարդկայնության:

Է՜հ, իմ ընկեր, ես դեռ չեմ տեսնում մտքերիս բարձրաբերձ լեռան վրա գոյացած թուխպերից առկայծում, մի շանթ կամ որոտ, թեև հույս ունեմ, հավատում եմ շատ: Քանզի որոտն այդ դու պետք է լինես, դու պետք է լինես և՛ շանթ և՛ շանթարգել: Լինես մի կայծ և առկայծես հանուն Հոր և Մարդու: Դու պետք է երդվես, որ չես կորչելու ու պետք է երդվես հանուն մարդկության ու մարդկայնության պայծառ գալիքի, վառ լույսի համար: