Արևին

Ամեն մի օրս բացվում է քեզնով,

Ամեն նոր օրս ապրում քեզանով,

Քեզանով շնչո՛ւմ, քեզանով արբո՛ւմ,

Քեզնով հիանում, անվե՜րջ փափագում

Ժպիտդ տեսնել, քո ձա՜յնը լսել,

Բա՜րևդ առնել իմ պայծառ արև:

Իմ արևն ես դո՛ւ, ինձ կյանք ես տալիս,

Իմ մատաղ կյանքը քեզնով ես լցնում,

Բայց ինչպես ջրհոր, որն հատակ չունի,

Այնպես էլ սիրտս, տե՛ս, հատակ չունի,

Անվերջ լցվո՜ւմ է ու լցվում քեզնով,

Շողերդ շորթո՛ւմ ու պահում ծածուկ

Նա իր ծալքերում, հոլովույթներում,

Քեզ ձոնվող ամե՜ն, ամեն մի տողում:

Ու կարծես լինեմ մի փոքրիկ ծաղիկ,

Մի նո՜ւրբ ձնծաղիկ՝ ձյուներից ելած,

Պայծառ շողերիդ անչափ կարոտած,

Քանզի էապես ձնծաղիկ եմ ես,

Որը կարոտ է անվե՜րջ արևի, նրա շողերի:

Բայց և մի վա՛րդ եմ բացված քեզ համար,

Քանզի ապրում եմ միայն քե՛զ համար

Ապրում ու շնչում միայն քեզանո՜վ

Իմ պայծառ արև, շողաշա՜տ արև:

Ու հաստատ գիտեմ, մի բան լա՜վ գիտեմ՝

Ստեղծվել ենք մենք մեկմեկու համար,

Արևը՝ վարդի, իսկ վարդն՝ արևի՜,

Քանզի անշուք է կյանքն առանց արև,

Թեկուզ արևը կարող է դրժել,

Նայել վերևից ու այսպես ասել.

<< Արևը մե՛կն է, վարդերը՝ տարբե՜ր>>,

Ու թողնել ինչպես ձնծաղի՜կը նուրբ,

Այնպես էլ վա՛րդը բացված պարտեզում՝

Արևի անվան սիրո պարտեզում:

Բայց ես սիրում եմ քեզ պայծա՜ռ արև

Ու, երբ չեմ տեսնում կարոտում եմ քեզ,

Օրս մթնո՛ւմ է, կյանքս դառնում է

Թուխպերով պատված անշո՜ւք տեսարան,

Անվե՛րջ մայրամուտ դառնում է կյանքս,

Ու ինձ փրկում է միայն հավատը,

Որ կանցնեն օրե՜ր, օրեր միգամած

Ու իմ արևը թուխպերի միջից

Կծագի նորի՜ց, ու կասի բա՜րև,

Ու վարդն իր հերթին կասի արևին.

<< Բա՜րև քեզ արև, իմ կյանքի արև՛>>: