Դարի դատավարությունը

- Դատական նիստին այս հանդիսավոր

Ներկա են հիմա կողմերը երկու...

Մեկը՝ պաշտպանող, մյուսը՝ մեղադրող,

Դատական նիստը Գլուխն է վարում:

<< Եվ այսպես, ահա՛, անցնելով առաջ,

Դատական նիստը համարենք բացված:

Մեղադրվում է մի Սիրտ հանցավոր,

Իսկ մեղադրողն է Միտքը փառավոր:

Ի՞նչ է նա արել՝ Սիրտը, մեղադրո՛ղ,

Ի՞նչ ցավ է հասցրել մայր Օրգանիզմին,

Ի՞նչ մեղք է գործել նա Գլխի առաջ,

Ո՞ր հոդվածով է նա մեղադրվում:

Ո՞վ է պաշտպանում հանցավոր Սրտին

Այսօր գումարված դատական նիստին:

Խիղճն է պաշտպանը նրա մասնավոր,

Խիղճն է պաշտպանում պատիվը նրա:

Խոսքը տրվում է Մտքին մեղադրող>> .

Ու այսպես ճառեց Միտքը քննադատ.

<< Պարոն Դատավոր, Բարձր դատարան,

Սիրտն է մեղավոր ցավերի համար՝

Մայր Օրգանիզմի օրենքի առաջ,

Նա սե՛ր է բերել իր հետ Օրգանիզմ,

Նա սե՛ր է բերել, մաքսանենգե՛լ է,

Սահմանն է հատել ապօրինաբա՛ր,

Հանցանքը նրա ահավոր է շա՛տ,

Դատապարտել է պետք նրան, անհապա՛ղ>>:

Պարզ է մեզ, ահա՛, պարոն Մեղադրող

Մեղադրանքը Ձեր,

Խոսքը փոխանցենք պաշտպանող կողմին:

Խիղճը թև առավ, սկսեց խոսել.

<< Պարոն Դատավոր, Սի՜րտը մեղք չունի՛,

Սեր է հարկավոր մայր Օրգանիզմին՝

Ինչպես օդ ու ջուր, ինչպես պատառ հաց,

Նա կյանք է բերել մայր Օրգանիզմին:

Միթե՞ մեղք է այն, երբ կյանք ես տալիս

Դու օրգաններին, երբ թունդ ես դարձնում

Դու գինու նման արյունը կարմիր իր անոթներում,

Միթե՞ մեղք ունի Սիրտը պաշտպանյալ,

Որ սերը թո՜ւնդ է, խելառ է դարձնում,

Կյանքով է լցնում մայր Օրգանիզմը,

Իսկ մեղադրողը իր հնչած խոսքում

Ցավից է խոսո՛ւմ, մաքսանենգ ուղով

Սեր բերելուց է նա հիմա խոսո՛ւմ,

Բայց արդյո՞ք սերը ուղի է փնտրում,

Պարոն Դատավո՛ր,

Սերն ընկնում է անգամ երկնքի՜ց,

Սիրտն ամենևին այստեղ մեղք չունի՛,

Քանզի, այո՛, հենց նա՛ է կրողը սիրո,

Իր ուսերին է նա սերը կրում

Որպես մի տիտա՛ն, որպես մի Ատլա՛ս,

Քանզի, հենց նա՛ է կրում իր ներսում

Մեծ ցավը սիրո,

Քանզի, հենց նա՜ է միակ տուժողն

Այս պատմության մեջ,

Տուժող է սիրտը և ոչ հանցավոր:

Հավատում ենք մենք արդար քննության,

Քանզի նշեցինք մենք հանգամանքներ,

Քանզի բերեցինք մենք ապացույցներ

Անչափ հիմնավոր,

Ու մենք հույս ունենք արդար ընթացքի,

Անաչառ վճռի>>:

-Իր վերջին խոսքը թող Սիրտը ասի:

 << Պարոն դատավոր, Բարձր դատարան,

Այո՛, սիրե՜լ եմ, սե՛ր եմ բերել ես,

Բայց ես մե՜ղք չունեմ, սիրո ճար չունե՜մ,

Նա է մեղավո՛ր, սե՜րն է մեղավոր,

Դատեցեք նրա՜ն, նա՛ է ինձ տիրել,

Իր գերին եմ ե՛ս, դատեցե՛ք նրան,

Գուցե ազատվեմ նրա ճանկերից,

Ու ապրեմ խաղաղ, առանց փոթորկի,

Կյանքս անցկացնեմ հանդա՜րտ, անմրրի՜կ,

Հավատում եմ Ձեզ, արդար քննության,

Բա՛րձր դատարան>>:

Դատական նիստը համարվեց փակված,

Իսկ դատավորը հեռացավ գնաց,

Իր մտքերի հետ նա մենակ մնաց

Օրենքով վերցրեց, օրենքով դրեց,

Նա այսպես չափեց ու այնպես չափեց

Վճիռ կայացրեց.

 << Համաձայն Գլխի արդար օրենքի,

Համաձայն բանական իմ դատողության,

Ելնելով հնչաց տեսակետներից

Ու արդեն բերված ապացույցներից,

Վճիռ կայացվեց թողնել ամեն ինչ

Այնպես ինչպես կա,

Սրտին չազատել սիրո տիրույթից:

Ոչ ոք կարող չէ իր մեջ սեր կրել,

Սիրտն է այն միակ Ատլասը հիմա,

Որը կարող է կրել ուսերին

Սիրո այդ ծանր երկնակամարը:

Թող որ նա կրի հավետ իր խաչը,

Թող որ քրտնաջան, երբեմն  դաժան

Զարկերը հնչեն նրա շնչի հետ

Սիրո Օվկիանում խեղդվելու հետ>>:

-Եվ այսպես վճռեց դատարանն այդժամ

Ու այդպես մնաց դարերից ի վեր,

Սիրտը ամփոփեց իր մեջ իր սերը,

Իր բերած բերքը նա ինքը պահեց,

Ինքն ամբարեց, բաշխեց աշխարհին

Ու այդպես ապրեց քանի ապրում էր

Օրգանիզմը մայր: